notities
19 januari 2024 - Gent
Ik las eens een essay van iemand dat ging over de sporen die we achterlaten. Dat je in handgeschreven tekst kan zien wanneer iemand getwijfeld heeft, woorden heeft doorgestreept of verbeterd, een woord niet mooi genoeg geschreven en het dus opnieuw heeft geschreven. In digitale teksten kan je dat allemaal niet zien en dat is ongelooflijk zonde. De woorden die niet zeker waren van hun zaak zijn weggehaald en komen niet meer terug. Stel je voor hoe veel weggehaalde woorden dat zijn. Het is een vorm van extreem snelle verbetering: ik kan zo makkelijk mijn zinnen, mijn hele tekst aanpassen. Maar soms, soms schrijf je tussen die ontevreden dingen iets kleins dat misschien wel het begin had kunnen zijn van iets anders, iets groters. Of iets kleiners, het hoeft niet altijd groter. Om die reden zal ik, vanaf nu, de woorden die ik weg haal doorstrepen (verdorie denk ik meteen, het is veel meer moeite een woord door te strepen dan het weg te halen, in deze zin alleen al heb ik het vijf keer gedaan vanwege typfouten, het is een automatisme geworden. Stel je nu voor dat ik een opdracht moet schrijven en daarin vergeet dat ik wel dingen weg mag halen, dat mijn docent alles kan lezen waar ik over twijfel.) - Dat mijn docent alles kan lezen waar ik over twijfel. Wat zou ik als docent, eigenlijk als mens, wat zou ik als mens ongelooflijk graag alles - ik kom er op dit moment achter dat het ingewikkeld is in cargo, de tool waarin ik deze website maak, letters door te strepen. Ik weet dat ik er al eerder naar gezocht heb maar ik kan het steeds niet vinden. Wat ik wilde zeggen: wat zou ik het heerlijk vinden te kunnen lezen wat men doorstreept.
19 januari 2024 - Gent
Ik las eens een essay van iemand dat ging over de sporen die we achterlaten. Dat je in handgeschreven tekst kan zien wanneer iemand getwijfeld heeft, woorden heeft doorgestreept of verbeterd, een woord niet mooi genoeg geschreven en het dus opnieuw heeft geschreven. In digitale teksten kan je dat allemaal niet zien en dat is ongelooflijk zonde. De woorden die niet zeker waren van hun zaak zijn weggehaald en komen niet meer terug. Stel je voor hoe veel weggehaalde woorden dat zijn. Het is een vorm van extreem snelle verbetering: ik kan zo makkelijk mijn zinnen, mijn hele tekst aanpassen. Maar soms, soms schrijf je tussen die ontevreden dingen iets kleins dat misschien wel het begin had kunnen zijn van iets anders, iets groters. Of iets kleiners, het hoeft niet altijd groter. Om die reden zal ik, vanaf nu, de woorden die ik weg haal doorstrepen (verdorie denk ik meteen, het is veel meer moeite een woord door te strepen dan het weg te halen, in deze zin alleen al heb ik het vijf keer gedaan vanwege typfouten, het is een automatisme geworden. Stel je nu voor dat ik een opdracht moet schrijven en daarin vergeet dat ik wel dingen weg mag halen, dat mijn docent alles kan lezen waar ik over twijfel.) - Dat mijn docent alles kan lezen waar ik over twijfel. Wat zou ik als docent, eigenlijk als mens, wat zou ik als mens ongelooflijk graag alles - ik kom er op dit moment achter dat het ingewikkeld is in cargo, de tool waarin ik deze website maak, letters door te strepen. Ik weet dat ik er al eerder naar gezocht heb maar ik kan het steeds niet vinden. Wat ik wilde zeggen: wat zou ik het heerlijk vinden te kunnen lezen wat men doorstreept.